اختلالات روانی: آمارها، علایم و راه‌های درمانی
به عنوان یک شاخص بسیار مهم از وضعیت سلامت جهانی، اختلالات روانی تأثیر عمیقی بر زندگی انسان‌ها دارند. بررسی‌های اخیر نشان می‌دهند که یک به هشت نفر از جمعیت جهان با یک نوع اختلال روانی مواجه هستند، این امر به معنای حدود یک هشتم جمعیت جهان است. این آمار نشان می‌دهد که اختلالات روانی به یک مسئله گسترده و مهم در سطح جهانی تبدیل شده‌اند.
اختلالات روانی مجموعه‌ای گسترده از مشکلات ذهنی و روانی هستند که معمولاً با اختلالات در تفکر، کنترل احساسات و رفتارها همراه است. این اختلالات می‌توانند در هر فردی ظاهر شوند و در هر قدمی از زندگی اجتماعی و شخصیتی تأثیر بگذارند.
بین اختلالات روانی، اضطراب و افسردگی به عنوان دو بخش مهم و پررنگ ترین اختلالات شناخته می‌شوند. اضطراب با احساسات نگرانی و ترس بیش از حد همراه است و می‌تواند به شکل‌ها و اندازه‌های مختلف ظاهر شود، در حالی که افسردگی با احساسات ناراحتی، بی‌اشتهایی، انرژی کم و افکار منفی همراه است.
شیوع این دو اختلال در حال افزایش است و معمولاً به عنوان دو بزرگترین چالش‌های سلامت روانی در جهان مورد توجه قرار می‌گیرند. اما بجز این دو اختلال، انواع دیگری از اختلالات روانی نیز وجود دارند که شامل بیماری های دو قطبی، اختلالات شخصیتی، اختلالات خوردن و … می‌شوند.
این افزایش شیوع اختلالات روانی به طور عمده به عوامل مختلفی نظیر فشارهای اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و حتی تغییرات سیاسی و محیطی نسبت داده می‌شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد که شیوع اختلالات روانی در نوجوانان و کودکان نیز در حال افزایش است که نیاز به توجه و مراقبت ویژه تری را از سوی جوامع و نهادهای مربوطه الزامی می‌کند.
اختلالات اضطرابی: ترس بیش از حد
اختلالات اضطرابی، گروه گسترده‌ای از اختلالات روانی هستند که با تجربه‌ی نگرانی، ترس یا استرس بیش از حد و مواجه شدن با واکنش‌های فیزیولوژیک زیادی همراه هستند. دو نوع اصلی از این اختلالات عبارتند از اضطراب عمومی و اختلال اضطراب اجتماعی.
- اضطراب عمومی: این اختلال معمولاً با تجربه‌ی نگرانی و ترس مداوم و بی‌منطق از وقوع موقعیت‌های روزمره همراه است. افراد مبتلا به اضطراب عمومی ممکن است دچار اضطراب در مورد مسائل روزمره، همچون کارهای مدرسه یا کاری، مسائل مالی، وضعیت سلامتی و … شوند. روش‌های درمان شامل مشاوره روان‌شناختی مانند تکنیک‌های کنترل اضطراب، تغییر در نحوه تفکر و همچنین مصرف داروهای ضداضطراب می‌شود.
- اختلال اضطراب اجتماعی: این اختلال مربوط به ترس بیش از حد در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی است که ممکن است باعث شرمساری، نگرانی یا ترس از تحقیر شدن شود. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است از مواجهه با مهمانی‌ها، گفت‌و‌گوهای عمومی یا حتی تعاملات روزمره در جامعه اجتناب کنند. درمان اختلال اضطراب اجتماعی شامل روش‌های روان‌شناختی مثل ترکیب تحلیل تفکر با مواجهه در موقعیت‌های ترسناک و یادگیری راهکارهای مدیریت ترس می‌شود. علاوه بر این، ممکن است در برخی موارد، داروهای ضداضطراب و ضد افسردگی نیز برای کنترل علائم استفاده شود.
این روش‌های درمانی معمولاً با هم ترکیب می‌شوند تا به افراد کمک کنند که بهترین راه برای مدیریت و کنترل اضطراب خود را پیدا کنند. همچنین این مهم است که هر درمان باید تحت نظر و رهنمود یک حرفه‌ای در حوزه روان‌شناسی یا روان‌پزشکی انجام شود.
اختلال افسردگی: شناسایی و مدیریت
افسردگی یک اختلال روانی جدی است که با احساسات ناراحتی، ناتوانی و کاهش عمومی از انرژی و انگیزه همراه است. افراد مبتلا به افسردگی معمولاً با احساسات افسردگی عمیق و پایینی همراه هستند که بر طول زمان مداوم می‌شود و توانایی روزمرگی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
علائم و نشانه‌های افسردگی شامل احساسات اضطراب، ناامیدی، بی‌ارادگی، اندوه، اضطراب خفیف یا شدید، کاهش انرژی و فعالیت‌های روزمره، مشکلات در خواب و تغییرات در وزن یا اشتها می‌باشد. افراد مبتلا به افسردگی ممکن است دچار مشکلات در تمرکز، تصمیم‌گیری و انجام وظایف روزانه شوند. همچنین این افراد ممکن است دچار افکار منفی و ایده‌آلی‌نگری شده و حتی افکار خودکشی باشند.
درمان افسردگی شامل روش‌های مختلفی است. روش‌های درمانی رایج شامل مشاوره روان‌شناختی مثل درمان مبتنی بر رفتار و تحلیل رفتاری روان‌درمانی است که به افراد کمک می‌کند رفتارها و افکار منفی را شناسایی و مدیریت کنند. همچنین، در برخی موارد، داروهای ضدافسردگی از دسته‌های مختلف مانند SSRIs و SNRIs نیز به‌عنوان یک جزء از درمان افسردگی استفاده می‌شوند. این داروها بهبود علائم افسردگی را با تنظیم سطح مواد شیمیایی در مغز افراد مبتلا تسهیل می‌کنند.
مهم است بدانیم که هر گونه درمان باید تحت نظر یک متخصص روان‌پزشکی یا روان‌شناسی انجام شود و انتخاب روش‌های مناسب با توجه به شدت و نوع افسردگی و وضعیت فرد بهترین نتیجه را به دنبال خواهد داشت.
اختلال دو قطبی: شناسایی و درمان
اختلال دو قطبی یک اختلال روانی است که با دوره‌های تغییر شدید در حالت مزاجی فرد همراه است. این دوره‌ها شامل دوره‌های افسرده‌گی عمیق (دوره افسرده‌گی) و دوره‌های هیجانی بسیار بالا (مانیا یا هیپومانیا) می‌شوند.
علائم اختلال دو قطبی می‌تواند متنوع باشد. در دوره افسرده‌گی، افراد ممکن است احساسات ناراحتی عمیق، بی‌ارادگی، افکار منفی و تمایل به انزوا داشته باشند. اما در دوره هیپومانیا یا مانیا، فرد افکار بسیار بالا و هیجانات زیاد دارد، انرژی بالا و افکار پراکنده و بی‌انضباطی را تجربه می‌کند.
درمان اختلال دو قطبی معمولاً شامل یک ترکیب از درمان‌های مختلف است. روش‌های مدیریت شامل درمان‌های آموزش روان‌شناختی (مانند تکنیک‌های مدیریت استرس و تنظیم عواطف) به منظور کمک به فرد برای مدیریت علائم و کنترل تغییرات مزاجی می‌باشد.
همچنین، درمان دارویی نیز معمولاً برای کنترل سطوح مزاجی در نظر گرفته می‌شود. داروهای استفاده شده برای این اختلال شامل استفاده از داروهای استرس‌کاهنده، استفاده از داروهای استقرار کننده مزاج (مثل لیتیوم) و گاهی اوقات داروهای ضدافسردگی یا ضدوسواسی نیز در نظر گرفته می‌شوند.
مداومت درمان و همکاری با یک تیم درمانی متخصص (شامل پزشکان، روان‌پزشکان و روان‌شناسان) می‌تواند بهبود علائم و کنترل تغییرات مزاجی در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی را تسهیل کند.
اولین دیدگاه را ثبت کنید