هیچ محصولی یافت نشد.
در قرون گذشته، بیماری نقص ویتامین C یا همان سکربی، یکی از مهمترین مسائل سلامتی بود که دریانوردان و مسافران را تهدید می‌کرد. برای دوران‌هایی که بیشترین قرنطینه‌ها و سفرهای دریایی را تجربه می‌کردند، این بیماری به عنوان یک واقعیت تلخ محسوب می‌شد. افرادی که از ویتامین C کم‌تری برخوردار بودند، به دلیل کمبود این ویتامین با علائمی مانند خونریزی لثه‌ها، خستگی، و ضعف عمومی مواجه می‌شدند.
در قرن 20، کشف و شناخت دقیق‌تر درباره ویتامین‌ها به ویژه ویتامین C، از مرحله‌ای که از تحقیقات بر روی بیماری سکربی شروع شد، آغاز شد. این ویتامین که بعدها به عنوان ویتامین C شناخته شد، اصولاً از طریق جداسازی از مواد مختلف خوراکی کشف شد.
یکی از شخصیت‌های برجسته در ترویج مصرف ویتامین C، لاینوس پالینگ بود. او به عنوان یک طرفدار و مدافع قوی ویتامین C معرفی شد و ایده مگادوزهای روزانه این ویتامین را برای جلوگیری از سرماخوردگی و برخی از بیماری‌های مزمن پیشنهاد کرد. این نگرش موجب افزایش مصرف ویتامین C در جامعه شد و باعث شد تا این ویتامین به عنوان یک راهکار پیشگیری از بیماری‌های مختلف در نظر گرفته شود.
ویتامین سی یا اسکوربیک اسید یکی از ویتامین‌های حلال در آب است که نقش بسیار مهمی در حفظ سلامتی بدن دارد. ویتامین C به عنوان یک آنتی‌اکسیدان قوی شناخته می‌شود که می‌تواند به از بین بردن رادیکال‌های آزاد کمک کند و از تخریب سلول‌ها جلوگیری کند. این ویتامین همچنین نقش مهمی در افزایش عملکرد سیستم ایمنی بدن دارد؛ به عنوان یکی از عوامل مؤثر در پیشگیری از عفونت‌ها و کاهش خطر بروز برخی بیماری‌ها مانند سرماخوردگی و آنفولانزا.
علاوه بر این، ویتامین C یک نقش بسیار مهم در ترمیم زخم‌ها و بازسازی بافت‌ها دارد. این ویتامین برای تولید کلاژن ضروری است که یک پروتئین مهم در بافت‌های بدن است. کلاژن در ساختارهای مختلف بدن حضور دارد، از جمله بافت‌های استخوانی، عصبی، پوستی، و عضلانی. بنابراین، ویتامین C باعث حفظ و تقویت این بافت‌ها و ساختارهای بدنی می‌شود و نقشی بسیار حیاتی در سلامت عمومی انسان دارد.
از جمله ویژگی‌های بارز ویتامین C این است که به عنوان یک ویتامین حلال در آب عمل می‌کند. این به این معناست که بدن قادر به ذخیره کردن آن نیست و نیاز به مصرف روزانه آن از طریق مواد غذایی یا مکمل‌های ویتامینی دارد. بنابراین، حفظ مقدار مناسب ویتامین C در بدن از اهمیت بالایی برخوردار است تا از عوارض کمبود و یا نقص آن جلوگیری شود و عملکرد بهینه بدن حفظ شود.
میزان توصیه‌شده برای مصرف ویتامین C توسط سازمان‌های بهداشتی معتبر به شدت وابسته به جنسیت، سن، و وضعیت فیزیولوژیکی فرد است. برای بزرگسالان بالغ به طور معمول میزان توصیه‌شده 90 میلی گرم در روز برای مردان و 75 میلی گرم در روز برای زنان است. این مقادیر در دوره‌های بارداری و شیردهی به ترتیب به 85 و 120 میلی گرم در روز افزایش می‌یابد. برای کسانی که سیگار می‌کشند، توصیه می‌شود که به میزان 35 میلی گرم بیشتر از میزان توصیه‌شده برای سایر افراد مصرف کنند، زیرا سیگار باعث کاهش سطح ویتامین C در بدن می‌شود.
به عنوان حداکثر مصرف قابل تحمل (UL)، مقدار 2000 میلی گرم در روز برای ویتامین C توصیه می‌شود. مصرف بیش از این مقدار ممکن است باعث عوارضی نظیر مشکلات گوارشی و اسهال شود. در برخی موارد خاص مانند تحت نظارت پزشکی یا در آزمایشات بالینی کنترل شده، ممکن است مقادیر بالاتر از حداکثر مصرف قابل تحمل استفاده شود.
یکی از مهمترین نکات در مصرف بیش از حد ویتامین C این است که جذب آن در روده‌ها محدود است. مطالعات نشان داده‌اند که جذب ویتامین C بیش از 1000 میلی گرم در روز به کمتر از 50٪ کاهش می‌یابد. در بزرگسالان سالم، مصرف مگادوزهای ویتامین C معمولاً سمی نیست زیرا هنگامی که بافت‌های بدن با ویتامین C اشباع می‌شوند، جذب آن کاهش می‌یابد و هر مقدار اضافی از ویتامین C به صورت اضافی از طریق ادرار دفع می‌شود. با این حال، اثرات آسیب‌زایی ممکن است با مصرف مقادیر بالاتر از 3000 میلی گرم در روز شامل اسهال، افزایش تشکیل سنگ‌های کلیه، افزایش سطح اسید اوریک (عامل خطر گوت)، و افزایش جذب و اضافه وزن آهن در افراد مبتلا به هموژنیت همچروزی (یک بیماری وارثی با اضافه وزن آهن در خون) مرتبط باشد.
در موارد خاص، مانند درمانی که نیاز به مصرف ویتامین C به صورت تزریقی دارد، باید تحت نظارت پزشکی و با احتیاط انجام شود، زیرا این روش‌ها ممکن است در برخی از افراد مشکلاتی از جمله افزایش جذب آهن یا مشکلات کلیوی ایجاد کنند.
منبع:
با ورود و یا ثبت نام در سایت شما شرایط و قوانین استفاده از سرویس های سایت و قوانین حریم خصوصی آن را میپذیرید.
